Google Earth kan een zeer nuttig hulpmiddel zijn voor locatiescouting. Hoewel het soms wat misleidend kan zijn - je ziet soms geen hek op satellietbeelden - geeft het je wel een goed algemeen overzicht van een gebied. Vandaag ging ik op vogeltocht met twee doelstellingen voor ogen: ik wilde zien welke vogelsoorten ik kon spotten aan de andere kant van een moerasland dat ik eerder had bezocht, en na het beëindigen van deze verkenningswandeling wilde ik wat foto's maken van een heuvel met uitzicht op de vallei. Die foto's zouden er bij zonsondergang het mooist uitzien, dus besloot ik mijn bezoek al te beginnen in de namiddag.
De eerste ontmoeting die het vermelden waard was, was met een jagende torenvalk. De vogel leek zo gefocust op zijn prooi dat hij nauwelijks last had van mijn aanwezigheid. Ik kon bijna een kwartier lang getuige zijn van zijn jachtkunsten, waarbij ik de vogel van tak naar tak zag vliegen, uitkijkend over de graslanden en af en toe naar beneden duikend wanneer hij dacht een prooi te hebben opgemerkt.
Het gemakkelijk te volgen pad leidde me langs grazend vee en voordat ik bij de oever van de riviermonding aankwam, was ik getuige van een onvergetelijk schouwspel: een groep van meer dan tweehonderd putters kwam op me af vliegen. Eén van deze vogels is al prachtig, maar als je ze in deze aantallen ziet, is het moeilijk om woorden te vinden om zo’n natuurwonder te beschrijven.
Ik kon deze kleurrijke vogels ook redelijk dicht benaderen en hun gedrag observeren: om de minuut vlogen ze naar een ander deel van het grasland om eten te zoeken, waarbij ze elke keer een prachtige, synchrone golf van kleuren tegen de blauwe lucht lieten zien.
Nadat ik ze een tijdje had geobserveerd, merkte ik dat een Europese kanarie zich tussen de groep had gemengd en ik kon hem ook fotograferen terwijl hij tussen de andere vogels vloog.
Ik had uren naar dit wonderlijk schouwspel kunnen kijken, maar het werd tijd om verder te gaan naar de riviermonding, rekening houdend met het feit dat ik deze plek ruim voordat het donker werd moest verlaten.
Ik had deze plek vanuit verschillende hoeken door mijn verrekijker gezien: tijdens een ander bezoek in de buurt en aan het begin van een spectaculaire wandeling vanaf Bornos. In eerste instantie was ik enigszins teleurgesteld dat ik geen tientallen verschillende vogelsoorten zag, vooral na de geweldige ontmoeting met de putters, maar al snel zag ik beneden wat beweging: een groep zwarte ibissen, die door het ondiepe water waadde, al snel vergezeld door vele witte en zelfs gele kwikstaarten!
Het is opmerkelijk dat deze ogenschijnlijk doffe vogel in veel talen 'zwarte ibis' wordt genoemd. Onder goede lichtomstandigheden kun je echter de ware schoonheid van deze steltlopervogel waarderen. Het verenkleed bevat schitterende bruine, groene en blauwe veren. Ik geef daarom de voorkeur aan de Engelse naam, de 'Glossy Ibis'. De wetenschappelijke naam, Plegadis falcinellus, is afgeleid van het oudgriekse 'plegados' en het Latijnse 'falcis'. Beide woorden betekenen'sikkel' en verwijzen naar de kenmerkende vorm van de bek van de vogel.
Gelukkig vlogen de Ibissen niet ver weg en lieten ze mij genieten van hun sierlijke schoonheid. Een andere eenzame vogel trok mijn aandacht: iets verderop in de wetlands zag ik één enkele witte ooievaar.
Minuten later daalde een kleine groep ooievaars uit de lucht. Meer witte ooievaars die zich bij hun eenzame partner voegden, die ene die ze eerder alleen hadden gelaten? Absoluut niet! Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. Het was een groep zwarte ooievaars die in grote cirkels naar beneden kwam, precies op de plek waar ik gehurkt zat om de zwarte ibissen te fotograferen!
Ik had deze soort wel eens eerder gezien, maar nog nooit twintig bij elkaar! Het was mij ook niet eerder opgevallen dat ze eigenlijk een waanzinnig mooi gekleurde nek hebben, vergelijkbaar met de zwarte ibis. Pas als je zoveel tijd in de natuur doorbrengt, besef je dat er veel meer is dan wat het op het eerste gezicht lijkt!
Sommige zwarte ooievaars landden zelfs relatief dicht bij mij, vooraleer ze weer opstijgen en ik een aantal fantastische foto's kan maken met El Torreón, de hoogste berg van de provincie Cadiz, op de achtergrond.
Ik wist dat het moeilijk zou worden om deze foto's te overtreffen, zelfs vanaf de top van een heuvel met uitzicht op de vallei bij zonsondergang, maar ik besloot toch te gaan. Op weg naar de auto zag ik een sperwer, een staartmees en een zwarte wouw, een soort die nu naar het noorden trekt en die ik had gehoopt in grotere aantallen te zien, omdat ik me een waarneming herinnerde van vorig jaar op bijna dezelfde plek .
Hoewel ik werd verwelkomd door een mannelijke Roodborsttapuit, bleek de klim naar de top van de heuvel een redelijk gevaarlijke ervaring. Het dragen van zware spullen op een glad pad is nooit gemakkelijk.
Eens te meer een onvergetelijke vogelervaring!
Comments