Toen vanmorgen de wekker weergalmde, wist ik niet zeker of ik wel zin had om visarenden te gaan tellen in Grazalema. De bijtende kou buiten en de meedogenloze wind deden me twijfelen om eropuit te gaan. Maar toch, gedreven door mijn passie voor vogelspotten en vastberaden om er het beste van te maken, trok ik een paar extra lagen kledij aan en ging op weg naar de eerste locatie van de dag.
Bij aankomst leek het weer mij tegen te werken. De kou was snijdend en de wind vond een weg door elke laag waarin ik mezelf had gewikkeld. Het werd alleen maar erger toen ik zag dat de lagune die ik wilde verkennen, volledig opgedroogd leek. Ik werd bijna moedeloos toen ik rekening hield met een mogelijk vruchteloze dag.
De vogelwereld had echter andere plannen met mij. Ondanks de verlatenheid van de opgedroogde lagune was de lucht vol melodieuze vogelgezangen. De bekende roep van de winterkoning en het melodieuze gekwetter van de zwartkop creëerden een symfonie die weerklonk door de kille bries, Ze beurden mijn humeur op en brachten energie in de dag. Ik besloot verder te gaan langs de oever en even later had ik mijn eerste opmerkelijke waarneming van de dag: majestueus op een verweerde stam zat een visarend, een volwassen vrouwtje. Ze leek niet gestoord door de kou in de lucht: ondanks de uitdagende weersomstandigheden tonen deze vogels een buitengewone veerkracht.
De wind was zo krachtig geworden dat ik tegen een van de eucalyptusbomen moest leunen om de telelens in balans te houden. Een andere interessante soort die ik kon vastleggen waren de zes nijlganzen die zich verzamelden aan de oever van de lagune, een invasieve soort die ik voor de allereerste keer zag.
Eén vogel is nog altijd beter dan geen. Na dit bezoek van anderhalf uur was het tijd om naar mijn tweede toegewezen plek te rijden: het Hurones-reservoir. Ik had daar nog nooit visarenden gezien, maar het is een heel mooie plek, dus ik vond het niet erg om erheen te rijden, over de bochtige, smalle wegen door de valleien van Grazalema.
Tot mijn teleurstelling zag ik dat dit pittoreske dorpje momenteel niet toegankelijk is omwille van werkzaamheden. Blijkbaar wordt het verbouwd tot vakantiehuizen en is het restaurant in het voorjaar van vorig jaar gesloten. Deze site heeft absoluut een enorm potentieel, maar voorlopig leek het erop dat ik voor niets zo een lange afstand had gereden.
Ik besloot af te dalen naar de beek vlak onder de rivier en te kijken wat ik daar kon vinden, voordat ik een oplossing bedacht om bij de dam te komen. Een waterspreeuw misschien? Deze plek leek ideaal voor deze soort, met snel stromend water over uitnodigende rotsen, maar het enige wat ik zag was een blauwe reiger.
Al wadend door de beek tot boven bij de dam klimmen was net een tikkeltje te gevaarlijk, maar niets zou mij ervan weerhouden mijn bestemming te bereiken! Uiteindelijk vond ik een andere weg die me naar de top leidde, vergezeld door talloze roodborstjes, zwartkoppen en vinken. Ik hoorde en zag zelfs een grote bonte specht.
Helaas was er vandaag geen teken van visarenden. Op het oppervlak van het stuwmeer zag ik vijftien futen, en even verderop waren een blauwe reiger en een aalscholver aan het palaveren over het weer.
Een eenzame vale gier die bovenop een rots zat, vertelde me dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Bij de telling van vandaag had ik slechts één visarend gezien, maar uiteindelijk was de reis meer dan de moeite waard geweest. Ik kijk ernaar uit om terug te gaan naar de eerste lagune wanneer er meer water is, en ook om het vernieuwde stadje Presa de los Hurones te bezoeken.
Comments