Vogels spotten bij de schuilhut in El Bosque
- 23 mrt
- 4 minuten om te lezen
De lente staat voor de deur – of beter gezegd, hij is al in volle gang sinds mijn laatste bezoek aan de vogelkijkhut in de botanische tuin van El Bosque. Ik ging voor de eerste keer langs zes weken eerder, op een kalme, late winterochtend, toen het landschap nog de stilte van de koudere maanden uitstraalde. Onlangs keerde ik terug naar dezelfde plek, benieuwd hoe de seizoenswisseling zowel de omgeving als het vogelleven had veranderd.
Eerste bezoek: een kennismaking in de late winter
Mijn trip naar de vogelobservatiehut in de botanische tuin van El Bosque was een perfecte herinnering aan de verandering van de seizoenen. Het was een heldere ochtend, met de zon die een warme gloed over het landschap wierp - een prachtige dag om vogels te spotten. Ik had hoge verwachtingen toen ik naar de schuilplaats stapte met mijn camera-uitrusting, benieuwd om te zien welke gevederde bezoekers er zouden verschijnen bij de drinkpoel.
De schuilhut zelf is zeer goed ontworpen: ruim en comfortabel, met een groot drinkbad dat wordt omgeven door een rand voorzien van mos. Alleen al deze eigenschap maakt het een fantastische plek voor fotografie. Het mos voegt een vleugje wilde schoonheid toe, waardoor een natuurlijke omgeving ontstaat die elke foto verbetert. Mijn enthousiasme werd echter snel afgekoeld door twee frustraties.
Eerst worstelde ik een beetje met de deur, die ik met enige moeite open kreeg. Eenmaal binnen wachtte me nog een teleurstelling: de ramen van de hut waren zwaar beslagen door condensatie. Dat was een echt probleem, want in een vogelhut is zicht alles en ik kon nauwelijks zien wat er bij de vijver gebeurde. Gelukkig had ik een doek meegenomen, die van onschatbare waarde bleek. De binnenkant schoonmaken was eenvoudig, maar de buitenkant bereiken was lastiger. Ik slaagde erin de randen schoon te vegen, maar het centrale deel van het glas bleef mistig. De natuur zorgde echter voor de rest: rond het middaguur, toen de temperatuur steeg, verdampte de resterende condensatie, waardoor het zicht kristalhelder werd.
Tegen dan had ik al een aantal uitstekende foto's gemaakt. De sterren van de ochtend waren de roodborstjes, die opvallend zelfverzekerd waren en vaak de vijver bezochten. Hun felrode kleur stak levendig af tegen het groene mos, wat zorgde voor opvallende beelden. Ook vinken kwamen regelmatig langs, met hun karakteristieke witte vleugelmarkeringen. Deze veelvoorkomende, charmante vogels brengen altijd leven in de brouwerij met hun actieve foerageergedrag en vrolijke roep.
De grootste verrassing van de dag was een heggenmus. Deze verlegen en vaak over het hoofd geziene vogel bracht een kort maar onvergetelijk bezoek aan de vijver. Heggenmussen zijn doorgaans gereserveerder en houden zich op bij struikgewas en heggen, dus het was nogal onverwacht om er een bij de drinkpoel te zien. Waarschijnlijk was hij op weg naar het noorden tijdens zijn migratie, en stopte hij even om bij te tanken alvorens zijn reis voort te zetten.
Tweede bezoek: de lente in volle bloei
Teruggaan naar de schuilhut voelde bekend aan, maar toch was alles anders. De deur was nog steeds een beetje stug, maar deze keer was er geen condensatie die de ramen besloeg, alleen een helder uitzicht op een landschap dat in bloei was. De schuilhut was nu uitgerust met twee comfortabele stoelen, waardoor het kleine krukje dat ik had meegenomen overbodig was geworden.
Eén ding was opvallend anders: geen enkele vogel bezocht de drinkpoel. Met de recente hevige regenval waren er in de buurt natuurlijke waterbronnen in overvloed, dus was er weinig reden voor vogels om bij het kunstmatige waterstation te stoppen. In plaats daarvan merkte ik dat mijn aandacht ergens anders naartoe werd getrokken, naar de bomen en struiken die nu helemaal vol zaten met lentekriebels.
De lucht was gevuld met vogelgeluiden en ik had het geluk om een aantal nieuwe soorten te spotten die er tijdens mijn eerste bezoek nog niet waren. Een piepkleine vuurgoudhaan fladderde door de takken, terwijl een Iberische tjiftjaf zich snel tussen de ontluikende bladeren bewoog. Er kwam een kruisbek tevoorschijn, met zijn unieke snavel die perfect gemaakt is om zaden uit dennenappels te halen. Het hoogtepunt van de ochtend was echter een paar grote bonte spechten, die op de takken trommelden - een ritmische aankondiging van de komst van de lente.
Als ik terugkijk op deze twee bezoeken, is het opmerkelijk hoeveel er in een paar weken kan veranderen. Wat eerst een rustig toevluchtsoord aan het einde van de winter was, is nu getransformeerd in een levendig lentetafereel, gevuld met nieuwe geluiden, kleuren en soorten. De afwezigheid van vogels bij het waterstation herinnert ons eraan dat de natuur altijd in beweging is: wat de ene dag dieren aantrekt, kan de volgende dag onnodig zijn. Maar die onvoorspelbaarheid is onderdeel van de schoonheid van vogelspotten. Elk bezoek vertelt een ander verhaal, gevormd door het seizoen, het weer en de vogels zelf.
Ik zal zeker nog een keer terugkeren naar de schuilhut, wetende dat geen twee bezoeken ooit hetzelfde zullen zijn.
Comments